Vertel een verhaal én wat je zoekt komt vanzelf naar je toe.
Wat een rijkdom, weer een feestje. Vrienden zijn 35 jaar getrouwd en nodigen mijn geliefde en mij uit om dat met ze te komen vieren. Alle ingrediënten voor een leuk feestje zijn er: een leuk zaaltje, hapjes en drankjes, slingers en ballonnen, muziek én allerlei mensen die hun leven verrijken.
Gelukkig ken ik al wat gasten. Vrienden van vrienden worden tenslotte ook een soort vrienden omdat je ze vaker tegenkomt. Dat wil niet zeggen dat je ze allemaal al goed kent … met netwerkend werken is er nog veel te ontdekken.
Het verhaal van Fons
Fons bijvoorbeeld komt even kletsen en is heel goed in verhalen vertellen. Hij vertelt dat zijn contract niet is verlengd, maar toch binnen twee dagen weer een nieuwe baan heeft weten te veroveren.
De manier waarop het bij zijn vorige werk ging krijgt niet echt de schoonheidsprijs en hij vertelt dat hij vooral de mensen gaat missen bij wie hij technische problemen oploste. Hij heeft trouwens weinig vragen en aanmoediging nodig om smakelijk te vertellen over wat hij allemaal meemaakt.
Die mensen bij wie hij een deur recht hangt, een schilderij ophangt of iets anders praktisch regelt, geven hem complimenten en cadeautjes. Van een van deze mensen krijgt hij altijd het geld dat overblijft van een buitenlandse reis. Je weet wel, een biljet en wat kleingeld waar je in Nederland niks meer mee kan.
Wat ontdek ik?
De passie van Fons. Hij verzamelt geld van over de hele wereld. Hij strijkt de biljetten, poetst de munten en bergt ze dan op in mappen. Daarna is het sport om zijn verzamelingen compleet te maken door op rommelmarkten te struinen en zoeken naar ontbrekende jaartallen en muntjes.
Wat doe ik?
Door zijn verhaal begint het in mijn hoofd te klikken.
Het begint met een tip: kent Fons het belasting- en douanemuseum in Rotterdam? Daar is nu de tentoonstelling Gek op Geld. Hij kent het niet en vindt het leuk om te horen. Daarna bied ik mijn munten aan ;-): sinds 1991 bewaar ik muntjes en biljetten van de landen waar ik kwam als zeevarende en heb er nooit een goede bestemming voor kunnen vinden. Ze op Schiphol in zo’n glazen kist gooien heeft me nooit getrokken, ze weggooien vond ik ook suf en zelf wil ik geen munten verzamelen, maar hecht ik wel aan de herinnering.
En nu heb ik de perfecte oplossing: ik geef Fons al die biljetten en gekke muntjes uit Korea, Taiwan, Cyprus, Hong Kong, India, Pakistan en alle andere landen die ik bezocht. En dan maken we samen een foto voor een herinnering over een herinnering. Dan kan die in het album van mijn vier zeevarende jaren.
Maar zonder dit verhaal van Fons was ik nooit op het idee gekomen. Geweldig, ik heb weer een enorme glimlach op mijn gezicht. Valt duidelijk in de categorie: kleine moeite, groot plezier.
Tja, dit is ook netwerkend werken!
